Nereye gittiğini bilmediğim trenin penceresinden, birbirinden sıcak, yumuşacık anları izleyerek yol alıyorum. Güzellikler birbirini kovalarken güven ve mutlulukla sarmalanmak ne kadar huzurlu.
Zamanla görüntüler değişirken, duygular da ona eşlik ediyorlar. Tünele girdiğimde bir de baktım ki mutluluk hüznü giyinmiş. Her taraf kırıklarla dolu…
Geçen zamanın ardından gitgide artan hıza ayak uydurmak bir hayli zor. Yaraları sarmak için hiç tanımak istemediğim manzaralara bakmak ne kadar yorucu.
Hüzünde takılı kalmak yerine iz bırakacak, görülecek ne çok şey var aslında. Ne mutlu ki o güzel görüntüler sisli de olsa belirdi hızla varış noktasına giderken. Geri çağırıyorum geçmişin güzel manzaralarını, sohbet ediyorum, kokusunu çekiyorum içime derin derin…
Bize Ulaşın